bir şiir yazmıştım.
aşklı meşkli.
acıklı biten.
benim sırtımda ağır yükler...
bir otobüsteydim sürekli.
ve sürekli geç kalıyordum.
hal bu ya
sürekli başım ağrıyordu bir de.
keskin bir bira kokusu sinmişti duvarlara.
ve hatta gri gökyüzüne.
sonra
hep birbirinin aynı yüzlerle
çevriliydim.
gelmeyeceğini bildiğim
birini
bekliyordum sonra.
ve bir akşamüzeri
bir telefon
uzaktan
o aradı beni.
"aşağı in de, gel gidelim."
bir an
çok
çok kısa
çok kısa bir an
inandım.
afalladım.
oysa almazlardı
onu içeri.
o
yasak olandı.
her anlamda.
almazlardı içeri.
sonra bir gün
bitti hasretlik derken
sahiden de
bitti.
bendeki aşk.
işte bunu
kendimden
hiç ummazdım.
