Elimizde kalan tek bir hikaye var şimdi.
Bildiğimiz bizim olabilecek tek bir hikaye.
Ve her şeye rağmen bu hikayenin sonunu biz yazmayacağız.
Bu hikayenin başı dahi yokken; yani şöylesi senle ben hala korkusuzca sevişebilirken
Ve sandıklarda saklı hançerlerin
Bir gün bizi delik deşik edeceğini bilmezken
Gözlerimi kapamak o kadar da zor bir yük değildi.
Kapatırdım gözkapaklarımı ben
Ve derin bir boşluğa üflercesine yok sayardım olan biteni.
Ama...
Aması şu ki...
Bu hikayenin sonunu bizim ismini zikretmek istemediklerimiz
Yokluklarında huzur bulduklarımız yazacak.
Ve bu hikayenin sonunda sevgilim sen ve ben ikimiz
Ölüyüz.
Kanımız etimizden çekilecek.
Gözlerimiz yuvarlarından oyulacak.
Sırtımızda binlerce delik açılacak kapanması imkansız.
Saçlarımız bir kül bulutuna dönüşecek.
Bizi öldürecekler sevgilim.
Bizi her gün bıkmadan usanmadan öldürecekler.
Artık bedenimizden kaç kurşun çıkarırlar, oturur da o kurşunları sayarlar mı bilemem.
Ama bilmeni isterim ki...
O gün geldiğinde elini bırakmayacağım.
